Νόσος του Peyronie ή αλλιώς πλαστική σκλήρυνση του πέους
Η πλαστική σκλήρυνση του πέους έγινε γνωστή από τον Francois de la Peyronie,τον προσωπικό γιατρό του Λουδοβίκου XIV, το 1743,από τον οποίο πήρε το όνομα της. Πρόκειται για το σχηματισμό ινωδών, συμπαγών πλακών στη ραχιαία επιφάνεια του πέους που αναγκάζουν τον ασθενή να επισκεφτεί τον ουρολόγο για ένα από τους παρακάτω λόγους:
• Πόνο στο πέος κατά τη σεξουαλική επαφή ή μικρή κάμψη συνήθως προς την κοιλιά.
• Τυχαία ψηλάφηση σκληρίας ή πλάκας από τον ίδιο τον ασθενή
• Παραμόρφωση του πέους που τον δυσκολεύει κατά την επαφή
Η συνήθης ηλικία εμφάνισης της νόσου είναι μεταξύ 40 και 60 ετών. Η συχνότητα στο γενικό πληθυσμό είναι περίπου 1%.
Οι ασθενείς έχουν συνήθως επηρεασμένο ψυχισμό με αποτέλεσμα συχνά ψυχογενή ανικανότητα. Οργανική ανικανότητα είναι σπάνια από τη νόσο. Η ούρηση γίνεται χωρίς δυσκολία.
Η ακριβής αιτιολογία της νόσου δεν έχει ακόμη αποσαφηνιστεί. Η πιο αποδεκτή σήμερα θεωρία που εξηγεί τις αλλοιώσεις που γίνονται στους ιστούς που σχετίζονται με τη νόσο του Peyronie, είναι ο οξύς τραυματισμός ή επαναλαμβανόμενοι μικροτραυματισμοί του πέους κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής επαφής.
Πως θεραπεύεται;
Η νόσος παρουσιάζει σε ποσοστό 7-50% αυτόματη υποχώρηση και ίαση στην αρχική φάση, στην οποία έχουμε παρουσία πόνου, ψηλαφητές πλάκες χωρίς όμως σημαντική παραμόρφωση του πέους στη στύση.
Είναι δύσκολο να θεραπεύσεις μία νόσο, όταν δεν ξέρεις την αιτιολογία της. Από την εμφάνιση της έχουν προταθεί διάφορες θεραπευτικές μέθοδοι. Καμία από αυτές δεν έχει αποφέρει τέτοια αποτελέσματα που να την κάνει αποδεκτή. Η συντηρητική θεραπεία περιλάμβάνει διάφορα σκευάσματα ,κανένα από τα οποία δεν έχει πάρει επίσημη ένδειξη για την θεραπέια της νόσου από τον Ευρωπαικό φορέα φαρμάκου, φάινεται όμως ότι ορισμένα από αυτά βοηθούν μόνο στα αρχικά στάδια της νόσου κυρίως στην ύφεση του πόνου. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να εμφανίζονται συνεχώς νέες προτάσεις για τη συντηρητική και τη χειρουργική θεραπεία της νόσου.
Ουσίες που έχουν χρησιμοποιηθεί κατά καιρούς, είτε με τη μορφή απο του στόματος φαρμάκου είναι η βιταμίνη Ε ,το παρα-αμινοβενζοικό κάλιο (potaba), η ταμοξιφαίνη, η κολχικίνη,η πεντοξυφιλλίνη, η καρνιτίνη,κ.ά.,είτε με τοπκή έγχυση στην περιοχή της βλάβης ,όπως η ιντερφερόνη ,η βεραπαμίλη ,στεροειδή,κ.ά, Επίσης έχουν χρησιμοποιηθεί η ιοντοφόρηση με βεραπαμίλη ,η εξωσωματική εφαρμογή των κρουστικών κυμάτων ,κ.ά.
Σήμερα η Ευρωπαική Ουρολογική Εταιρία δεν συστήνει στις κατευθυντήριες οδηγίες της (2012), τη χρήση από του στόματος της βιταμίνης Ε, της ταμοξιφαίνης,της πεντοξυφιλλίνης και της καρνιτίνης ,όπως επίσης την τοπική ένεση στεροειδών στην πλάκα . Αντιθέτως συστήνει τη χρήση του potaba, τη τοπική εφαρμογή gel βεραπαμίλης 15%,την ιοντοφόρηση με βεραπαμόλη 5 mg και δεξαμεθαζόνης8 mg και την εξωσωματική εφαρμογή των κρουστικών κυμάτων ,γιατί τα παραπάνω μπορούν να βοηθήσουν,είτε στην ύφεση του πόνου, είτε στην μείωση του μεγέθους της πλάκας,είτε στη σταθεροποίηση ή και στη βελτίωση της κάμψης,χωρίς όμως να είναι σίγουρη η αποτελεσματικότητά τους και μόνο στα αρχικά στάδια της νόσου.
Παρόλες τις συντηρητικές μεθόδους για την αντιμετώπιση της νόσου τελικά μεγάλος αριθμός αρρώστων καταλήγει στη χειρουργική θεραπεία. Σκοπός της επιτυχημένης χειρουργικής επέμβασης είναι ο ευθειασμός του πέους και η εξαφάνιση του πόνου στη στύση και τη σεξουαλική επαφή. Καλόν είναι η χειρουργική επέμβαση να καθυστερεί λίγο και να γίνεται 6-12 μήνες μετά την πρώτη εξέταση του ασθενούς ή 1-2 χρόνια μετά την εμφάνιση της νόσου ή ένα χρόνο μετά από συντηρητική θεραπεία. Έχουν περιγραφεί διάφορες χειρουργικές τεχνικές . Η καθεμία έχει τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα. Η πλαστική Nesbit όμως, είναι αυτή που χρησιμοποιείται ευρύτατα και προτιμάται και από τον γράφοντα και, ειδικά σε περιστατικά μέτριας βαρύτητας , έχει εξαιρετικά αποτελέσματα με ποσοστό που φτάνει το 90% των αρρώστων. Μία άλλη τεχνική που εφαρμόζεται τα τελευταία χρόνια με ικανοποιητικά αποτελέσματα είναι η πτύχωση του ινώδους χιτώνα (plication technique), η οποία εφαρμόζεται μόνη της ή σε συνδυασμό με την προηγούμενη σε ήπιες και μέτριας βαρύτητας περιπτώσεις.